"ايران براي همه ايرانيان"

در بين شعارهايي كه در طول دوره اصلاحات از سوي گروههاي مختلف مطرح شد، به گمان من هيچكدام به ‏از لحاظ مضمون و محتوا به پاي "ايران براي همه ايرانيان" نمي‌رسيد.‏ اين شعار از آن جهت اهميت داشت كه اولا اصالت را نه به تمايزات قومي، زباني و مذهبي ما مي‌داد بلكه به ‏درستي بر اهميت و اصالت ملت – دولت ايراني تاكيد مي‌كرد و ثانيا، برابري همه مردم ايران را صرف نظر ‏از همه تمايزات بين آنها، از منظري فلسفه تشكيل ملت – دولت مورد تاكيد قرار مي‌داد.‏ نمي‌دانم به چه دلايلي دوستاني كه اين شعار را مطرح كردند، در تبيين ابعاد مختلف و عميق آن كوششي به ‏خرج ندادند و حتي به سرعت آن را كنار نهادند و فراموش كردند.‏ شايد واكنش جناح مخالف اصلاحات كه اين شعار را نوعي "شرك" ناميد، سبب عقب نشيني دوستان شد و ‏شايد هم آن را امري انتزاعي يافتند كه با ناكامي عيني اصلاحات ناسازگار و نامفهوم جلوه مي‌كرد.‏ گمان من اما اين است كه اين شعار را به نحوي بايد دوباره زنده كرد و به تبيين آن پرداخت چرا كه مضمون ‏آن، بزرگترين نقطه قوت هر نوع حركت اصلاح گرايانه در ايران و بزرگترين نقطع ضعف نيروهاي مخالف ‏اصلاح طلبي است.‏ متاسفانه مخالفان اصلاح طلبي با استفاده از پاره‌اي زمينه‌هاي تاريخي توانسته‌اند خود را در بين برخي از ‏اقشار اجتماعي ايران سخنگوي حقيقي دين معرفي كنند و آن را در خدمت قدرت سياسي خويش گيرند، اما در ‏مورد مسائل ملي و ميهني چنين توفيقي نداشته‌اند.‏ با اين حال، زمينه‌هاي قدرتمند ميهن دوستي در بين ايرانيان، مخالفان اصلاح طلبي را به وسوسه انداخته است ‏تا در اين زمينه نيز خود را پيشتاز ميهن دوستي و سخنگوي واقعي منافع ملي معرفي كنند و با تاثيرگذاري بر ‏اقشار وسيع تري از جامعه بر اقتدار خود بيافزايند.‏ ميهن دوستي در عصر جديد اما با اصول و ارزش‌هايي گره خورده است كه مخالفان اصلاح طلبي قادر به ‏قبول و تحمل آن نيستند، اصول و ارش‌هايي كه در شعار ايران براي همه ايرانيان نهفته است.‏ كساني كه شعار ايران براي همه ايرانيان را شرك مي‌نامند، سخن صرح و آشكارشان اين است كه ايران بايد ‏فقط براي بعضي از ايرانيان باشد! منظور از بعضي هم خودشانند و همراهانشان. به عبارت ديگر آنان ‏خواهان يك نظام حقوقي كاملا تبعض آميزند كه اكثريت ايرانيان را از حقوق طبعي و خدا دادي شان محروم ‏مي‌كند.‏ مسلما كساني كه نگاه تبعيض آميز به ايرانيان دارند و شعار ايران براي همه ايرانيان را شرك مي‌دانند با هيچ ‏تفسير و تعبيري نمي توانند مدافع ايران دوستي و ميهن خواهي شوند.‏ گمان نمي‌كنم در شرايط امروز جامعه ايراني، مخالفان اصلاح طلبي قادر باشند كه به طور صريح و علني با ‏اصل ايران براي همه ايرانيان مخالفت كنند، زيرا ادعاي اخير ميهين خواهي شان، چنين امكاني را براي آنان ‏محدود كرده است. ‏ با اين حال، اگر آنان بر مخالفت خود همچنان اصرار ورزند، در معرض افكار عمومي به نگاه تبعيض آميز به ‏ايرانيان و مخالفت با پايه هاي ميهن دوستي متهم مي‌شوند و اين يعني بي اعتنايي به اصول ملي و ميهني و ‏نقض مباني عدالت طلبي، اما اگر با آن موافقت كردند پس بايد الزامات پذيرش اين اصل را تبيين كرد و با آنان ‏به محاجه پرداخت.‏ اصلاح طلبان ايراني به جاي آنكه مبناي گفتگوي و مشاجرات سياسي خود را با مخالفان اصلاح طلبي بر اين ‏اصل قرار دهند و از اين طريق گفتمان حاكم بر جامعه ايراني را عوض كنند، با آنان وارد بحث‌هاي بي مورد ‏و بي پايه‌اي مي‌شوند كه اگر هم طرف پيروزي در آن بحث‌ها ظهور كند، همان مخالفان اصلاحات هستند نه ‏طرفداران اصلاحات!